سرود مانوی انگد روشنان
سرود اَنْگَد روشنان یکی از زیباترین سرودهای مانوی است که به خط و زبان پهلوی اشکانی نوشته شده است. «اَنْگَد» در زبان پهلوی اشکانی معادل با «هَنگَتَه» در اوستایی و به معنای «خوشبختی» است. «رَوْشَنان» نیز در همان زبان (و نیز در زبان فارسی) به معنای «روشنی‌ها» است و در کنایه معنای «ستارگان» را نیز می‌دهد. ترکیب «انگد روشنان» را می‌توان به چند شکل و از جمله «خوشبختی‌های درخشان» و یا «ستارگان خوشبختی» برگردان کرد.
سرود انگد روشنان که ترجمه گزیده‌ای از آن در اینجا ارائه می‌گردد، یکی از پراحساس‌ترین، دلکش‌ترین، و در عین حال از دردمندانه‌ترین سرودهای مانوی است:
ای خدای من!
ای محبوب من!
به مهربانی‌ات نیرویم ده،
یاری‌ام کن،
با همهٔ بخشایش‌هایت.
ای خدای من!
بیارای روح مرا،
و یاری‌ام کن،
همهٔ بدی‌ها را دور ساز از من،
از من دور کن،
آنانی که به دردم می‌آورند.
ای محبوب من!
ای ستوده،
مرا آزادم کن از آنان،
چه تنها تویی که می‌دانی،
راز مرا.
روح من می‌گرید از درون،
و می‌پژمرد از دلتنگی‌ها،
روزهایم با توده‌ای از درد،
آشفته شد و متلاطم.
می‌خواهند روح مرا درهم بشکنند،
از هر کران رنجی مرا فرا گرفت،
مه‌های غلیظ و تیرگی‌های انبوه.
روح من از دیدن چهره پنهان آنان،
آه چه ترسید!
اما من می‌مانم!
در دل دریا به پیش می‌روم،
از تلاطم‌ها می‌گذرم،
همهٔ بندها گشوده می‌گردند،
و همهٔ میخ‌های آهنین کنده می‌شوند.
قایق من برمی‌خیزد،
بر سر موج‌های افراشته،
و از هر کران پرتوی برمی‌خیزد.
ترجمه و ویرایش متن بالا بر اساس دو منبع زیر توسط آقای رضا مرادی غیاث‌آبادی انجام شده است. برای آگاهی بیشتر و توضیحات لغوی بنگرید به:
Boyce, Mary, Manichaen Hymn-Cycles in Parthian, London, 1954.
وامقی، ایرج، نوشته‌های مانی و مانویان، تهران، ۱۳۷۸.
گفتار دیگر: مانی؛ پیامبر و نقاش و نویسنده ایرانی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظرتان درباره این پست را به اشتراک بگذارید.
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.